Catalogus

Jazz heeft duizend gezichten. Van strak, speels tot spectaculair. De jazz die het Remco Hofman Quartet op deze cd presenteert gaat voor een ander gevoel: subtiel, zangerig, zonder hectiek. De Engelse taal heeft er een etiket voor: ‘fireplace music’. Jazz die je voor een zacht genieten de huiselijke kring binnen haalt. Bij een glas wijn, vóór de open haard. Het start met een Nederlands tintje van Rogier van Otterloo namelijk “Dat mistige rooie beest” uit de film Turks Fruit bekend geworden door Toots Thielemans. Je hóórt dat pianist Hofman er met puur plezier zijn noten kiest. De tweede solo-stem komt van de veelzijdige gitarist Ron Lezer, die uitgekiende accenten zet, warmte brengt en ‘zingt’ op zijn instrument. Gasttrompettist Victor Borkent neemt tweemaal in stijl de leiding over: in het onverslijtbare ‘My funny Valentine’ en in een verrassende versie van ‘Summertime’. Deze ‘Mellow Jazzy Moods’ blijven in die bijna romantische benadering en zacht verpakte emoties, toch steeds swingen. Gedreven door het subtiele ritmewerk van drummer Barry Olthof en bassist Willem van Wijngaarden.

In Jazz gaat het niet om wat je doet, maar om wat je weglaat. Met dit in gedachten, gecombineerd met ‘Blue Notes’, krijg je swing en wordt het heel herkenbaar Bebop. De combinatie van piano, bas en drums is de ideale basis voor een muzikaal jazzfeestje. Deze cd is het resultaat van vriendschap, toewijding, lef, spontaniteit en jarenlange muzikale ervaring. Rekening houdend met het feit dat een goede gezondheid niet meer voor iedereen vanzelfsprekend is (Remco), dat leeftijd geen rol speelt (Jacques) en dat ervaring plus routine voor totale rust en harmonie zorgen (Barry), is dit trio boven zichzelf uitgestegen. Deze muzikanten speelden graag voor u en hopen dat u zult genieten van de ‘Blue Notes’ met een zomers geluid!

Het album ‘Rhythms Of Grace’ nodigt je uit om stil te staan en met aandacht te luisteren. Door de composities van Hanna Marieke wordt je uitgedaagd om het alledaagse leven vanuit een ander, mooier perspectief te bekijken. Hanna Marieke vindt licht, hoop, genade en schoonheid in het dagelijks leven. Lyrische jazz met een vleugje klassiek en gospel is de taal die ze gebruikt om haar kijk op deze wereld uit te drukken. Zo is dit prachtige debuutalbum tot stand gekomen. Bij ‘Groundwater’ zie je de uitbarsting van de lente aan de bomen al voor je en bij ‘A Moment’s Choice’ staat een belangrijk keuzemoment centraal wat zich vertaald in een energieke wending in de compositie. Het album neemt je mee op de levensreis van Hanna Marieke zelf; van een langzame wandeling met ‘Quiet Times’ tot een innerlijke strijd met ‘Whisper Louder’. Bij het derde stuk voegt Hanna haar heldere hoge zangstem toe. Ze opent het stuk met een beschrijving van het karakter van tijd, waarna je bij de constante groove de klok haast kan horen tikken. De kalmte en speelsheid van de muziek worden versterkt door het akoestische jazztrio. De opwindende interacties tussen de muzikanten zijn dynamisch en toch in vrede met elkaar. Het album kenmerkt zich door het vrouwelijke karakter. Hanna Marieke is één van de weinige vrouwelijke jazzpianisten in Nederland. Haar album schreeuwt niet om aandacht, maar nodigt uit om empathie te vinden voor het leven.

‘Lazy Notes’, geen woord gelogen. Des te opmerkelijker omdat het Dutch Jazz Ensemble een vers gevormde nieuwe groep is van muzikanten van diverse generaties. Ze kennen elkaar van de gigs en jams in de Haagse pubs en clubs. En sluiten de gelederen hier hecht aaneen met eenzelfde gevoel voor al die prachtige jazzstandards. Van Hoagy Carmichaels ‘Skylark’ tot Victor Youngs ‘Beautiful love’. Met daarbij het oude goud van ‘Black Orpheus’, ‘Estate’, ‘Angel Eyes’, ‘Body and Soul’. En iets minder bekende stukken als gitarist-zanger Sacha Distels ‘The good Life’ en Henry Earl (=Hank) Mobley’s ‘This I Dig of You’. Hier gaan geen deuren open naar schrikbarende, nieuwe vergezichten. Hier gaan ze open naar een podium vol warmte, swing en gevoel voor de waarde van al die songs. Met de tedere aanrakingen van de sax van Patrieck Bonnet, de sierlijk swingende vibrafoon van René ten Cate, de helder articulerende gitaar van Wouter van Deventer, en de avontuurlijke trompet van Kees Kamphuis die zorgt dat het niet té ‘smooth’ wordt. Alles verbonden door de schat van ervaring van de ritmesectie: Remco Hofman (piano), Willem van Wijngaarden (bas) en Barry Olthof (drums). ‘Lazy Notes’ is smaakvol genieten. Met een tevreden ‘aha’ der herkenning, of gewoon, lui achterover.

Het moet geen gewoonte worden. Maar dat is het misschien nu al: een goede gewoonte zelfs. Een jazzconcert in de Haagse sociëteit De Witte met een (Amerikaanse) topbezetting dat ook nog eens resulteert in een officiële live-cd (op het O.A.P. Records label). Was het in 2018 saxofonist Scott Hamilton die met zijn begeleiders op uitnodiging van de Jazztafel optrad, nu waren het organist Mike LeDonne en altsaxofonist Vincent Herring die samen met gitarist Martien Oster en drummer Hans Braber een roemrucht concert gaf – op 8 april 2019 – hetgeen resulteerde in deze cd-opname: United Hammond Jazz Quartet, Live at 'De Witte'. Toen Mike LeDonne (hammondorgel) aan de vooravond van een tournee met altsaxofonist Vincent Herring door Duitsland en Nederland interesse bleek te hebben voor een optreden in De Witte, gekoppeld aan een cd-opname, was de keuze vlug gemaakt. Samen met zijn begeleiders gitarist Martien Oster en drummer Hans Braber speelden deze twee Amerikaanse jazzhelden voor een enthousiast publiek. Het werd – op 8 april 2019 – een geïnspireerd en gevarieerd concert waarbij de ronkende bastonen uit het hammond B3 orgel een herkenbare sound opleveren. De vaak wat dromerige klanken uit de saxofoon van Vincent Herring afgewisseld met enkele goed gekozen solo’s van Martien Oster completeerden het geheel, daartoe in staat gesteld door het degelijke drumwerk van Hans Braber. Er werden twee afwisselende sets gespeeld. Met voor een deel composities van Mike LeDonne, geïnspireerd door hammond-zwaargewichten als Jimmy Smith, Richard “Groove” Holmes en Brother Jack McDuff. Maar ook met composities of bewerkingen van uitvoeringen van Stevie Wonder, Natalie Cole en Sammy Davis jr.

Scott Hamilton horen spelen is luisteren naar een liefdesverklaring die al vele jaren duurt, maar die nog altijd even krachtig is. Altijd weer fascinerend om te herkennen hoe de tenorsaxofonist het muzikale idioom van de jazzgroten uit zijn jeugd absorbeerde, van Coleman Hawkins, Ben Webster, en er zijn onvervreemdbare eigen taal en uitspraak voor vond. Op zijn muzikale zwerftochten vond hij in een stilistisch verwarde wereld in elk land steeds muzikanten die blij waren die taal weer te kunnen spreken. Zoals in Nederland in OAP’s ‘Blue 'N' Boogie’: de aanstekelijke swing van drummer Frits Landesbergen, licht als het kan, dwingend als het moet. Of bassist Hans Mantel, die zijn liefdevolle leestekens inbrengt en iets heeft (in Franz Léhars ‘Yours is my heart alone’) van een Hollandse George Mraz. Daarbij is de Italiaanse pianiste en zangeres Francesca Tandoi een ontdekking. Wie haar Bruno Martino’s ’Estate’ heeft horen zingen en spelen, wil niets anders meer; de romantiek van ‘Maybe you’ll be there’ is navenant. Met in haar altijd stijlzuivere piano-avonturen steeds een neus voor de goede ‘blue notes’. Hamiltons repertoirekeus weerspiegelt de tijdloosheid van zijn smaak: Dizzy Gillespie’s swingende titelstuk naast ‘The sheik of Araby’ dat nota bene uit 1921 dateert en tintelend over de jaren heen wordt getild. Of de niet-sentimentele schoonheid van ‘Body and soul’. Of Duke Ellington’s ‘Come Sunday’ met echo’s van Johnny Hodges. ‘Blue ‘N’ Boogie’ is gewoon genieten.

De keus voor twee composities die verbonden zijn met de naam van meesterpianist Bill Evans spreekt boekdelen op ‘View lines’ van het Leo Bouwmeester trio. Het zijn Evans’ eigen ‘Turn out the stars’ en het vooral door hem bekend geworden ‘How my heart sings’ van Earl Zindars. Ze staan voor pianist Bouwmeesters subtiliteit, zijn gevoel voor nuances, voor het naar binnen gekeerde avontuur, voor schoonheid van harmonieën. En hij speelt ze met liefde en overgave. Typerend voor de warmte die Bouwmeesters cd uitstraalt, inclusief de vier eigen composities die hij presenteert. Dit is niet de jazz van de grote theatrale gebaren of borstklopperij, dit is muziek van mooie ontwikkelingen, swingend, verzorgd, verfijnd maar toch kernachtig. Gershwins ‘I loves you, Porgy’, Bouwmeesters eigen, sterke stukken ‘View lines’ en ‘Park Evenue’, Bruno Martins prachtige ballad ‘Estate’ zijn er mede ideale voorbeelden van. Bouwmeesters visie en zijn liefdes worden overduidelijk gedeeld door zijn kompanen in ritme en harmonie: bassist Sanne van Delft en drummer Nout Ingen Housz. Een hecht en doorleefd trio hier gevangen in een prachtig klankbeeld. Met Braziliaan Hermeto Pascoals ‘Bebe’ introduceert Bouwmeester het ‘latin’ element, met ‘Mr. C.I.’ (dat componist Chano Dominguez opdroeg aan Cameron de la Isla) sluit het Bouwmeester trio een zeer gelukkig huwelijk tussen swing en flamenco.

Wat direct opvalt aan het cd-debuut ‘Sen’s Fortress’van pianist Laurence Fish en zijn kwintet is dat hij zich onttrekt aan modes, hokjes, uiterlijkheden of invloeden uit andere al te graag bezochte hoeken van het muzikale universum. Dit is jazz, mainstreamjazz, die gesteund door een goed gevoel voor de traditie mooie dingen wil doen, wil boeien en emotioneren. Puur vanuit de muziek. Daarbij levert Fish ook nog een vijftal eigen composities die er niet om liegen. Van het zeer sterke titelstuk met zijn pittig springerige melodielijn, tot ballads als ‘Dust’en ‘Mariposa’. Waarbij in ‘Dust’ de sfeervolle inkleuring door de drie blazers (tenor-, altsax en trompet) opvalt, terwijl gasttrompettist Nanouck Brassers van ‘Mariposa’ (hier op flügelhorn) één lange droomlijn maakt. Fish’ keuze van standards zegt genoeg: Johnny Mandels ‘Close enough for love’, Mercer Ellingtons ‘Things ain’t what they used to be’, Jobims ‘Ligia’. Sterke karakterstukken, met inzicht en gevoel gesteund door de jonge saxofonisten Casper van Wijk en Tom van der Zaal, bassist Matheus Nicolaiewsky. En door ‘oude rot’ Eric Ineke die met zijn harde ‘drive’ en subtiel brushes-werk voor punten, komma’s en uitroeptekens zorgt. Laurence Fish’ trio-versie van Victor Youngs ‘Ghost of a chance’ is tekenend voor zijn instelling: liefdevol, met de durf om móói te spelen. “A half way point, yet a beginning”, zegt Fish in zijn sympathieke en bescheiden hoestekst. Hij maakt je nieuwsgierig naar het vervolg.

Inedits is een nieuwe band ontsproten aan het brein van bassist en bandleider Nuno Torres Marques (Lissabon, 1971). Met Inedits verkent Nuno het muzikale spectrum: hij laat zich beïnvloeden door de combinatie klank / kleur en componeert daarmee avontuurlijke, melodieuze jazz. Deze interessante aanpak is terug te horen in de pakkende, uitgesponnen composities. Je wordt als luisteraar meegenomen op rondreis door een hypnotiserende en wonderlijke wereld die soms zelfs wat mediterraan aandoet. Dit is gezien het internationale karakter van de band geen toevalstreffer. De relatief jonge band heeft de afgelopen jaren wat bezettingswisselingen meegemaakt en is nu met een nieuwe gitarist (Rui Silva) en drummer (Jimmi Hueting) op volle sterkte. In maart 2015 nam de band het ijzersterke debuutalbum´Vortex´op. Op dit album komen verschillende ideeën, verzameld tijdens een jarenlange zoektocht samen. Alle inspanningen en visies zijn zowel in de sterke composities als in het artwork vereeuwigd.

Op haar gloednieuwe debuutalbum´Headbanger´neemt de band je mee in een diepgewortelde muzikale traditie van pakkende jazzmelodieën en afrocuban ritmes. Het vakmanschap en muzikale vernuft van toetsenist Peter Wenk en consorten geeft ´Headbanger´ naast prachtige melodieën een muzikale diepgang én dansbare feel! Sinds de oprichting heeft de band een volwassenwordingsproces doorstaan en is het samenspel en de groepsdynamiek ijzersterk geworden. Dit alles komt hoorbaar samen in de opnamesessies die Mezcolanza in november 2014 deed voor O.A.P. Records. Interessant detail: percussionist Gerardo Rosales kreeg onlangs een Grammy voor zijn percussiewerk bij verschillende studiosessies van beroemde artiesten in de Verenigde Staten. Zijn bijdrage aan ´Headbanger´ is dan ook een teken dat het met deze band wel snor zit!

'Second Line' is het resultaat van een tweejarig onderzoek naar de vroege jazz door Genzo Okabe. Door het verkennen van de Afro-Amerikaanse muziek die bloeide in New Orleans aan het begin van de 20e eeuw, integreerde Genzo de essentie van melodieën, harmonieën en ritme uit die tijd in zijn eigen, hedendaagse composities. De eerste helft van het album is een ode aan de vroege jazzmuziek, de invoering van stride piano, second lijn ritme, en de treurmars die diep is geworteld in de tradities van New Orleans. Gaandeweg het album demonstreert Genzo zijn individuele manier van de wederopbouw en de integratie van deze uitgangsmaterialen en versmelten ze steeds op een vrijere manier de interpretatie van hedendaagse polyritmiek en harmonieën. Samengesteld als een eerbetoon aan de oorsprong van de jazzmuziek, toont het album de herontdekking van de rijkdom, de effectiviteit en de moderniteit van de vroege jazz, evenals de fundamentele affiniteit met de hedendaagse jazzmuziek.

Op BALLADE, de nieuwste CD van het Orion Ensemble, staan drie ballades zonder woorden. In een ballade vertellen we elkaar onze verhalen. Over mensen strijdend voor hun vrijheid, over gevechten op leven en dood, over mannen en vrouwen verlangend naar hun ideale liefde. De ballades op deze cd zijn allen geïnspireerd zijn op teksten en melodieën uit de Joodse cultuur. Sommige van die teksten zijn oorspronkelijk in het Jiddisch, andere in het Ladino of in het Hebreeuws. De eerste ballade gaat over het verlangen naar vrede, de tweede over hoop en de derde over de tragiek van een onbeantwoorde liefde. De muziek op de CD BALLADE is gecomponeerd en gearrangeerd door Leonard Leutscher, de pianist van het Orion Ensemble. Met één van zijn composities, Ale Brider (track 3 op de CD), werd het Orion Ensemble in 2008 finalist en prijswinnaar van de First International Jewish Music Competition in Amsterdam. Het Orion Ensemble is een kamermuziekgezelschap met als vaste kern een pianotrio. Het werd opgericht in 2000. Het geeft vele concerten op de Nederlandse podia met als kenmerk een programmering zonder grenzen, qua stijl en tijd. Eén van de krachten van het ensemble is het op originele wijze verband leggen tussen klassieke, jazz, Joodse, Spaanse en Argentijnse muziek. BALLADE is de negende CD van het Orion Ensemble. De CD Touched by Orion, ook uitgegeven bij O.A.P. Records, stond twee weken nr. 1 in de klassieke Top 50 van de TROS.

Robert Rook is een jazzpianist die de aandacht van de luisteraar onmiddellijk naar zich toe trekt door de intensiteit van zijn spel: een intrigerende ontmoeting tussen drama en poëzie. Indringende verkenning getemperd door zachtheid en tederheid. Muzikale intelligentie gekoppeld aan een heldere verbeelding. Op deze nieuwe trio CD, Momentum, is dit allemaal aanwezig. Een persoonlijke touch wordt gecombineerd met de doordachte, gevoelige en swingende begeleiding van bas en drums, culminerend in een prachtige eenheid. Alle composities door Robert Rook, behalve Orbits door Wayne Shorter.

Met zijn tweede CD ‘From here to her’ bevestigt jazzgitarist Jan Schröder de belofte die hij deed met zijn internationaal geestdriftig ontvangen debuut (‘OneLineDrawing). ‘Veelzijdig’, ‘een voltreffer’, topkwartet’ schreven JazzThing (Duitsland) en JazzPodium toen. Schröders nieuwste valt weer op door de bijzondere rijkdom aan melodisch pakkend materiaal, in thema’s en in de improvisaties daarop. Met hypnotiserend mooie lijnen die vaak iets diep-romantisch hebben, gevoelig zonder verkeerd sentiment. Met subtiele lyrische momenten en zelfs wanneer het meer ‘down to earth’ gaat (‘Shoegazing’, ‘VoKuHiLa’) steeds dat unieke gevoel voor melodie en vorm. Het titelstuk is kernachtig in zijn muzikale schoonheid die eigenlijk deze hele CD kenmerkt. Die bijna tedere subtiliteit geldt het hele kwartet dat klassieke songelementen, moderne jazz ritmes, steeds anders inkleurt. Smaakvol en precies (Bas Kisjes contrabas en Tuur Moens drums) en de mooi aansluitende keuzes van toetsenist Paul Maassen voor piano, fender rhodes of hammond. En altijd is daar vooral dat originele geluid van Jan Schröder zelf, met die bewonderenswaardige, zeer eigen speelstijl zoals je maar weinig hoort.

Sfeer en emoties zijn kernwoorden voor het European Union Quartet en hun CD ‘The Dark Peak’ Een kwartet dat waarlijk Europees is in zijn combinatie van een Nederlandse, een Duitse, een Slowaakse en een Engelse jazzmuzikant. Het titelstuk (van bassist Gavin Barras) heeft een bijna schilderachtige kwaliteit: je hoort een landschap ontstaan met mooi-suggestieve lijnen van sax en gitaar. Avontuurlijk musiceren staat centraal in de negen, eigen composities. Het kan subtiel mijmeren zijn, met een dromerig-genietend gevoel, zoals in het prachtige klankbeeld van ‘House by the lake’. Of het gezamenlijk naar een structuur toegroeien in ‘Reddish Vale’. Alle vier de instrumenten zijn hier evenwaardig in de improvisaties en sluiten opvallend hecht ineen qua gevoelswaarde. Saxofonist Iman Spaargarens compositie ‘Zieleroersel’ gaat helemaal over emoties en het is ronduit knap hoe suggestief en met beheersing in vorm en geluid het kwartet hier te werk gaat. Het European Union Quartet brengt moderne jazz die zoekt naar het innerlijk van de dingen. Met grote emotionele en melodische kwaliteiten.

Het is een van de mooie wondertjes van jazz: drie jonge jazzmuzikanten tezamen met een vibrafonist die al zo’n zestig jaar een zeer eigen rol in de jazzontwikkeling speelt. Het klikt, het klinkt subtiel, gedurfd en alsof ze al jaren samen het podium delen: Teddy Charles (1928) en het trio van de jonge, uit Finland afkomstige, pianist Walter Wolff. Charles maakte zo’n beetje alles mee in de jazz. Van swing, naar bop, naar ‘third stream’, samenspelend met Charles Mingus. Hij fraseert zijn soli op een moeilijk te vergelijken, orginele, nooit clichématige manier. Alsof hij nog steeds aan het ontdekken is. Pianist Wolff geeft prachtig, altijd smaakvol tegenwerk en maakt waar dat hij als grote belofte geldt op jazzpiano (Leidse Jazz Award). De Italiaanse bassist Francesco Angiuli en de Deense drummer Andreas Fryland zijn de ideale partners in dit inspirerende avontuur. Het duet van Wolff en Charles in Bob Haggarts ‘What’s new’ is een stukje pure schoonheid. Net zoals alle acht tracks geholpen door de hoge opnamekwaliteit van dit ‘LIVE’-concert in het Amsterdamse BIM-huis.

Het Nordic Project van de groep Traeben – vier jonge jazzmusici, enkele van hen afkomstig uit het hoge Noorden van Europa, die elkaar op het Haags conservatorium leerden kennen - brengt een verrassend en fijnzinnig geluid de jazz binnen. Basis voor hun eerste CD zijn zogenaamde ‘traditionals’ uit Scandinavië (‘viser’), naast een opvallende keus voor vier songs van wijlen Cornelis Vreeswijk, de Nederlandse troubadour die hier wel een paar hitjes had, maar in Zweden voor honderd procent als volkse dichter en zanger werd geëerd. Traeben laat Vreeswijks teksten voor wat ze zijn, en neemt zijn melodieën als materiaal voor mooie, vaak zacht-melancholieke excursies in een absoluut jazzy idioom. Het is die balans tussen jazz-drive en de zangerigheid van die volkse ‘viser’ die deze eerste cd een zeer eigen adem geeft. Het blijft pittig door z’n swing - zoals in Vreeswijks ‘Horoskopvisa’ - met daarnaast een aantal ballads om bij weg te smelten. Traeben brengt een warm, nieuw geluid, sterk in zijn kwetsbaarheid. Een kwartet waarin alle afzonderlijke stemmen gelijkelijk gelden in de ruimte die er is voor hun improvisaties, zonder dat de subtiele, stilistische eenheid verloren gaat. Met een sierlijk, ritmisch puntig gesteund samenklinken van bas en gitaar of sax, dat absoluut ánders is. Alle arrangementen door Jens Larsen behalve Grimasch om Morgonen door Olaf Meijer.

Wat er allemaal in jazz mogelijk is, laat Anka Koziel horen in haar debuut CD ‘Tales of the forest’. De jonge Poolse zangeres, afgestudeerd aan het Haags conservatorium, grijpt erin terug naar de songs waarmee ze als kind opgroeide. Met haar jazzversies van twee liederen van landgenoot Chopin, op teksten van de dichter S.Witwicki, maar ook met drie Poolse folksongs. Ze laat zich in haar ‘Spring Night’ bovendien inspireren door Fauré’s ‘Clair de lune’ en haar ‘Forest tale’ met zijn instrumentale suggestie van mysterieuze woudgeluiden past daar prachtig bij. Het levert een jazzy spel op met klank en sfeer van een jeugd op het land en in de bossen. Romantiek met pit, dan weer volks en uitgelaten, dan weer dromerig en poëtisch genietend. Van de kracht van de lente, met een zeer aardse ‘Red Berry Blues’ (Czerwone jagody) tot en met het grappig-springerige ‘Goldfish’(Zlota rybka). De enige ‘standard’ van Marcos Valle en Ray Gilbert (‘The face I love’) sluit naadloos aan met zijn beginregels ’Just think of things like daffodils and peaceful sheep on clovered hills’. Het zijn Anka Koziels goed doordachte arrangementen die het huwelijk van al die elementen harmonieus maken. Haar internationale trio (Brice Soniano, bas, Oriol Roca, drums, Michal Vanoucek, piano) krijgt de ruimte voor voorbeeldig weerwerk met een erg mooie rol voor de Slowaakse pianist.

Verrassend hoe trefzeker zangeres Nina Ebbenhout zich laat horen op haar debuut CD When we kiss. De CD-titel (van een van de twee stukken erop die ze zelf componeerde) verwijst al naar een zekere romantiek in haar visie op leven en muziek. Kijk naar de songs die ze koos en dat wordt bevestigd: ‘Cry me a river’, ‘Close to you’, ‘Devil may care’, Here’s that rainy day’. Er zijn nog meer klassiekers uit het ‘American songbook’; ze zijn door velen gezongen, altijd anders, en Nina Ebbenhout voegt daar met durf en zekerheid haar eigen, emotionele, vocale benadering aan toe. Met een opvallend gevoel voor voordracht, nét andere noten lang uitzingend en vooral met een uitgekiende en essentiële ‘time’: de song open houdend, ruimte latend, zodat het geheel van zang en begeleiding nog meer ‘stem’ krijgt. Nina Ebbenhout kan ‘jazzy’ zingen, maar ze kan tegelijkertijd de klassieke ‘songstress’ zijn (‘Both sides now’), die voor haar eigenzinnig getinte ‘love song’ ‘Confused’ ook achter de piano plaats nam (ze studeerde piano aan het conservatorium). Het jazz-element wordt versterkt door de smaakvolle arrangementen van pianist en keyboardist Menno de Boer, die een paar opvallende keuzes maakte. Zoals voor de sfeer- en gevoelvolle ‘fills’ van jonge jazzmusici als o.a. Susanne Alt (sopraan- en altsax), David Lukács (tenorsax en klarinet) en René ten Cate (vibrafoon). Of in zijn ‘latin feel’ voor een ongewoon snelle, swingende versie van ‘The days of wine and roses’, waarin de zangeres haar eigen ‘backing vocals’ doet. ‘Love me like a man’ zingt Nina... wat haar muziek betreft lijkt die vraag bijna overbodig.

Het is altijd een verrassing wanneer musici die je voorheen in diverse bands of tijdens uiteenlopende jamsessions hebt gehoord, plotseling besluiten om een band samen te vormen. En wanneer ik band zeg, bedoel ik werkelijk band. Zoals het geval is bij de band Thinktank met hun eerste CD Pek Dek. Zij klinken zeer hecht en kennen elkaar muzikaal van binnen en buiten, alsof ze al jaren samenspelen. Misschien is dat één van de redenen dat je niet zozeer naar een studio opname luistert, maar in plaats daarvan juist de sensatie ervaart aanwezig te zijn bij deperformance zoals bij een live opname.