Catalogus

‘The Cole Porter Notes’, een simpel ogende titel voor de tweede cd van de ‘Dutch Jazz Ensemble’. Bedrieglijk simpel. Want die titel benadrukt een houding tegenover de muziek van Porter. Het zijn diens noten, hij is de leider, hij wijst de weg. Dit Dutch Jazz Ensemble bestaat niet uit zes ego’s die de strijd aangaan met die noten, die een oorlog moeten winnen, maar uit liefhebbers die genietend willen laten horen hoe mooi, lekker en intrigerend die reeksen kunnen zijn. En er, in stijl en swingend, hun spel mee spelen. Het Dutch Jazz Ensemble maakt er een hechte ‘hommage’ aan Porter van. Om een van diens eigen gekke woordreeksen te citeren: “It's delightful, it's delicious, it's delectable, it's delirious, it's deluxe, it's de-lovely”.

Vier van Nederlands beste muzikanten, een geweldige sfeer en publiek, een prachtige vleugel en perfect geluid. Alle ingrediënten waren aanwezig voor een perfecte jazzmiddag. Een uitgebalanceerde mix van bekende jazz standards en eigen composities door meesterpianist/componist Karel Boehlee betoverde het enthousiaste publiek. Samen met saxofonist Paul van der Feen, bassist Tijs Klaassen en drummer Joost van Schaik creëerden zij wonderbaarlijke jazz. Karel en zijn mannen bereikten hun muzikale hoogtepunten terwijl het allemaal zo gemakkelijk leek, alles ontvouwde zich op het moment zelf, interactief en speels. Een live concert op 13 augustus 2023 dat niet snel vergeten zal worden.

Daeyeon Shin (Daejeon, S-Korea, 1996) Daeyeon Shin is een componist en pianist die werd geboren in Daejeon, Zuid-Korea. Hij begon piano te studeren op 16-jarige leeftijd en speelde zowel klassiek als jazz. Zijn muziek is gebaseerd op jazz en moderne klassieke muziek. Het Daeyeon Shin trio werd in 2016 gevormd rond de Koreaanse Pianist Daeyeon Shin. De band bestaat verder uit Mathijs Mens op drums en Jurriaan de Kok op bas. Het Daeyeon Shin trio speelt voornamelijk eigen composities beïnvloed door artiesten als Eldar Djangirov en Alan Pasqua. Voor de band staat interactie centraal. Alle composities gecomponeerd en gearrangeerd door Daeyeon Shin.

Het was op 15 november 2019 een drukte van belang bij het concert dat als hommage aan Herbie Hancock was opgedragen: full house! De alweer 19e editie van Jazz at the Club kende dan ook een mooi affiche: het Don Braden – Joris Teepe Quartet. Een internationaal gelouterde formatie die furore maakt in Amerika en Europa hetgeen resulteerde in het album cd “Conversations”, dat in 2017 door het toonaangevende blad “Downbeat magazine” is uitgeroepen tot een van de beste cd’s van dat jaar. Of dat ook gaat gelden voor deze cd lijkt eigenlijk een uitgemaakte zaak, afgaande op de enthousiaste reacties en de staande ovatie na afloop van het concert, een unicum in de historie van Jazz at the Club. Het concert staat in het teken van composities van de alweer 80-jarige Herbie Hancock, die als jazzpianist, componist en bandleider een enorme staat van (muzikale) dienst heeft opgebouwd. Uit zijn werk werd een gevarieerd repertoire van ballads tot blues en van straight-ahead tot medium swing samengesteld. Tenor saxofonist en fluitist Don Braden en bassist Joris Teepe. “musical partners” arrangeerden en bewerkten de composities van Hancock respectvol en voegden ook twee eigen bijdragen – die ook weer sterk beïnvloed zijn door Hancock - aan het programma toe. Er wordt geconcentreerd, geïnspireerd en vooral met zicht- en hoorbaar plezier gespeeld, waarbij het ensemblespel – af en toe onderbroken door bevlogen solo’s van elk lid van dit kwartet - uitblinkt.

De stukken op 'Emergo' zijn sterk en blijven je bij. Alsof ze er altijd geweest zijn. Harald Walkate, die de stukken componeerde, is een pianist die een baan in het bedrijfsleven combineert met zijn liefde voor jazz. Hij speelt subtiel en heeft iets van een denker die zich bevrijdt in lyriek en de grooves van vaak door een funky gevoel gedragen stukken (‘Higher and Higher’); nooit egocentrisch uitbundig, maar als de bewuste stuurman van het kwintet waarmee hij zijn verhalen vertelt. De cd-titel ‘Emergo’ ontleende hij aan de lijfspreuk van de provincie Zeeland (Luctor et Emergo), het stuk ‘A Water’s Cloak’ (geschreven voor ZeelandJazz) is een driedelige verklanking van de strijd met het water: de stilte, de storm en het drama, gevolgd door de wederopbouw. Walkate beschikt met The New York Second over een hecht kwartet, waaraan de jonge gasttrompettist Teus Nobel als vijfde man extra diepte geeft. Met solo’s om van te smullen: zoals op gestopte trompet in ‘Hadrian’s Hill’. Net als zijn tweestemmige werk met saxofonist Frank Paavo in ‘That Does It’. Een stuk waarin je gospel- en soul hoort doorklinken.

Een van de wonderen van jazz en tegelijkertijd de essentie ervan: gitarist Martien Osters begeleidende tekst bij zijn nieuwe album ‘Handshake’ vertelt hoe hij twee Amerikaanse musici die hij bewondert in Nederland ontmoette en ze simpelweg vroeg een opname met hem te maken. Geen repetities, geen diep-doordachte arrangementen, puur het plezier en de ‘drive’ om voor het eerst samen te spelen. Dát is jazz. Osters gasten zijn stermuzikanten: Joe Farnsworth en Harold Mabern. Oster dacht terug aan lang geleden toen hij Mabern in Europa hoorde als begeleider van de grote Wes Montgomery. Mabern is de levende verbinding tussen jazz en blues, luister naar zijn compositie ‘Rakin’ and scrapin’ (ooit de titel van een album dat hij met George Coleman en Blue Mitchell maakte). Toen de New Yorkse jazzclub Smoke besloot een eigen cd-serie te starten was Mabern de eerste jazzmuzikant die ze vroegen. Samen met Joe Farnsworth, hoogst waarschijnlijk de meest gevraagde drummer in New York. En nu dus beide te gast in Nederland. Met Oster en de Canadees-Nederlandse bassist Steve Zwanink. De ‘Handshake’ die zij elkaar geven is stevig en warm. Van Wes Montgomery’s ‘Road song’ tot Charlie Parkers befaamde ‘Relaxing at Camarillo’s’, of de relaxed rockende swing van ‘Gee Baby, ain’t I good to You’ via de schoonheid van ‘My ideal’ naar Kurt Weills ‘Speak low’. Dit is een historie van pure jazz, verteld door een uniek, eenmalig internationaal kwintet. Je zou willen dat je erbij geweest was.

René ten Cate biedt een mooi en opvallend scala aan verrassingen in zijn eerste cd ‘Solar’. De Nederlandse jazzscene kent hem als vibrafonist, hier blijkt hij ook een pianist gewapend met dezelfde kwaliteiten: liefde en respect voor de favoriete composities die hij voor zijn trio kiest en een warme, bijna romantisch te noemen muzikaliteit. Sterk herkenbaar in zijn vijf, vaak gevoelige eigen composities waaronder ‘April Song’, ‘Journey’ en het met fraai-klassieke ‘touch’ neergezette ‘Reflections’. Alles gebracht met een relaxte timing met behoud van een stuwend gevoel voor swing en ‘groove’. De ‘standards’ die hij kiest zijn aangenaam uiteenlopend van karakter en hebben een zeer verschillende oorsprong. Van Miles Davis’ titelstuk ’Solar’, George Colemans ‘Amsterdam after Dark’, Ellingtons ‘In a sentimental mood’ tot Milt Jacksons ‘Bags Groove’ (waarop hij tegendraads géén vibes speelt) en Chick Corea’s ‘Bud Powell’. Ten Cate neemt zijn hoed af voor die topstukken uit de moderne jazztraditie, maar maakt ze toch compleet eigen, zonder er een ego-verhaal van te willen maken. Dat geldt voor ‘Solar’ als geheel: hier speelt en improviseert een trio, waarin piano, vibes en de klanken van bassist Andy Valkenburg en drummer Barry Olthof hecht ‘doorweven’ patronen bieden. Beide laatsten leveren ook nog twee eigen bijdragen (resp. ‘Drifting on a cloud’ en ‘Free space swing’). Met Ten Cate’s eersteling ‘Solar’ valt te genieten van een subtiel pianotrio zoals je niet al te vaak meer hoort. Werk van drie jazzmannen die duidelijk op één lijn zitten en die er hoorbaar net zó van genieten.

We hebben geprobeerd als trio een sfeer neer te zetten zoals b.v. Charlie Haden, Richie Beirach, Michel Petrucciani dat deden, met de harmonica als een soort spil, die genoemde musici niet hadden, waardoor wij een heel apart beeld konden scheppen. Ik kan niets anders zeggenDe titel “Dreamdancing” heeft daardoor een dubbele lading gekregen, want behalve dat het album vernoemd is naar het Cole Porter stuk, heeft de CD ook best iets dromerigs. Natuurlijk staan er ook stukken op met echte swing, Maar er wordt ook vrij gespeeld, waarin het ritme nauwelijks gemist wordt, met mooie strijkgedeeltes van Jasper, niet voor niets de vaste bassist van Enrico Pieranunzi. Zowel hij als Johan hebben een groot aandeel gehad in de vorm, waarin dit album gegoten is. Johan heeft veel geleerd, door zijn samenwerking met Toots, hoe je een harmonica moet omlijsten. Beide hebben met veel internationale jazzcats gewerkt. Bovendien heb ik met dit album een soort boodschap willen afgeven naar alle Nederlandse jazzmuzikanten om toch vooral de muziek te blijven spelen van hun voorvaderen, die hen in wezen het ‘vak’ hebben geleerd, door de compositie’s, die zij hebben aangedragen. Natuurlijk heb je originals, het eigen werk en je hebt Standards. Ik heb gekozen voor een zelfbedachte term: Original Standards, realbook pieces, die niet zo vaak worden gespeeld, maar stuk voor stuk cool jazz- parels zijn, zoals die ook voorkomen in de klassieke muziek: van de hand van bv Mahler, Beethoven en Bach. En klassieke musici blijven wél hun traditie trouw!

Zigeuner ensemble Sintiromarus werd in oktober 2006 opgericht door Primas Blichta Hoopman, de achterkleindochter van de bekende Tata Mirando. De naam Sintiromarus verwijst naar de oorsprong van de musici en hun muziek. Hun eerste CD werd uitgebracht in oktober 2009 met de titel Latcho Drom - wat betekent "Goede Reis". Sintiromarus brengt zigeuner muziek die vanaf de eerste noot de weg naar het hart weet te raken. Door middel van hun muziek wordt u mee op reis genomen naar verschillende culturen die de zigeuners ervaren terwijl ze op reis zijn. Het verlangen, de melancholie en de vieringen die gehoord en gevoeld kunnen worden in hun virtuoze spel, is een wereldwijde taal die spreekt van ziel tot ziel. In de compostities geschreven door de Primas, sinti dame Blichta Hoopman, kunt u haar eigen zigeuner ritme en muzikale vrijheid horen die recht naar het hart leiden.

Locomarket is een nieuwe Italiaanse band, ontstaan uit een nachtelijk muzikaal experiment waarbij vier jeugdvrienden hun liefde voor Italiaanse folk-muziek delen en elkaar opnieuw ontdekken. Tijdens dit experiment werden verschillende folkloristische muziekstijlen gecombineerd en geïmproviseerd om tot een nieuwe balans te komen. Het resultaat is een uniek geheel dat een imaginaire wereld weet te creëren, een wereld waar melodie en geluid versmelt in een onbegrensde improvisatie. De naam Locomarket staat volgens de band voor 'vrijplaats' waar verschillende ideeën en benaderingen van melodie, ritme en geluid worden uitgewisseld en geïnterpreteerd. De muziek is 'on the spot' geschreven, het draagt hiermee de gemoedstoestand en de luchtigheid van het bijzondere moment in zich mee. Het accordeonspel van Carmine Ioana maakt de band extra bijzonder, deze beroemde accordeonist staat in Italië bekend als een ‘alleskunner’ en heeft op internationaal vlak al meerdere prijzen gewonnen. De unieke registratie onder leiding van Barry Olthof maakt het album Zingaria tot slot een genot om naar te luisteren.

Pianist en componist Sebastiaan van Bavel staat nog maar aan het begin van zijn carrière, maar heeft desondanks al een indrukwekkend CV opgebouwd. Naast enkele kleinere prijzen, schrijft hij in 2008 het Prinses Christina Concours in de categorie Jazz op zijn naam. Het is niet vreemd dat hij drie jaar later ditzelfde concours wint in de categorie Klassiek, gezien zijn uitzonderlijke talent binnen zowel de klassieke muziek als de jazz. In van Bavels muziek is overduidelijk zijn liefde voor beide genres terug te horen. Zijn indrukwekkende pianospel laat hij optimaal tot zijn recht komen in composities die wat betreft structuur meer weg hebben van een klassieke symfonie dan van een jazz-standard. In bassist Maciej Domaradzki en drummer Remi Troost heeft Van Bavel de ideale muzikale partners gevonden om onder de naam Sebastiaan van Bavel Trio zijn composities tot in perfectie uit te voeren. In het voorjaar van 2014 presenteert het Sebastiaan van Bavel Trio het debuutalbum As The Journey Begins. Met deze titel refereert het trio vanzelfsprekend aan het feit dat er voor de eerste keer met eigen werk naar buiten wordt getreden. Ze verwijzen hiermee echter ook naar de weg van muzikale en artistieke ontwikkeling die de muzikanten met dit album zullen inslaan. Het album bevat acht van Van Bavels eigen composities, die thematisch op bepaalde momenten intelligent aan elkaar gelinkt zijn. Het album markeert het begin van wat ongetwijfeld een succesvolle carrière voor zowel het trio als de individuele muzikanten zal worden. Of om met de woorden van het trio te spreken: the journey begins…

Rugile is een veelzijdig muzikant wiens passie het is om te improviseren. Rugile's visie is om een stijl van vocale jazz te ontwikkelen op een spirituele manier: genezing van lichaam, geest en ziel door de combinatie van intentie en sound in de diepste betekenis van het woord. Via haar muziek wil ze mensen inspireren om liefde en eenheid te kiezen, in tegenstelling tot ego en hun dromen te volgen en na te streven! Daarnaast wil ze dat haar muziek spannend is en vol met entertainment. Naast zingen speelt ze dwarsfluit en het Litouwse tokkelinstrument kankles. Rugile speelde al met diverse jazzmusici in verschillende jazzcombinaties, tot ze de geweldige pianist, Robert Rook, ontmoette met wie ze heeft samengewerkt bij diverse andere bands. Ze houdt van de combinatie met bassist Luciano Poli en Victor de Boo op drums, waarmee ze al eerder optrad en hieruit is het Jazzquartet ontstaan.

De jonge Koreaanse gitarist Jaejin Ahn toont zich een verbazende nieuwkomer met zijn eerste cd ‘Lazy Step’. Volwassen, puntig en speels, durft hij met grote rust en een vaak minimale, single note-stijl zijn overgelijkbare, eigen jazz te maken. Als een moderne schilder in een schetsboek waarin losse lijnen en de ruimte daartussen het beeld onontkoombaar maken. Zeer uiteenlopende stukken worden zo een perfecte eenheid. Versies van Monk (‘Work’) en John Lewis (‘Milestones’) sluiten wonderwel aan bij Ahns eigen werk. Hetzelfde geldt voor een ‘oudje’ als Fats Wallers ‘Jitterbug Waltz’ (1942). Ze worden helemaal van Ahn en van vandaag. En het is puur genieten van die eigen stukken als ‘Grey’en ‘Jiho’- het laatste met de tenorsax van Caspar van Wijk – die klinken alsof ze al lang hebben bestaan. Alleen in ‘Nightmare’ gebruikt hij gitaareffecten in een thema dat je blijft achtervolgen. Eenvoud, warmte en originaliteit in een debuut om te koesteren. Alle composities door Jaejin Ahn, behalve Work door Thelonius Monk, Milestones door John Lewis en Jitterbug Waltz door Fats Waller.

Zangeres Gerrie van der Klei had haar mémoires kunnen schrijven maar ze maakte een CD. Wat een geluk. Want ‘Lovers & Friends’ is een mooiere samenvatting van wat leven is dan honderd pagina’s kunnen vertellen. Liefde en liefde die er niet meer is, geluk dat herinnering wordt, het leven dat bijna, maar net niet rijmt. De actrice-zangeres-musicalster zingt een levensverhaal in ‘ballads’, met ‘Scotch and soda’- waarop ze zelf de ukulele uit haar jeugd speelt – als een muzikale glimlach tussendoor. Songs van de bovenste plank van het internationale repertoire, met een strelende voordracht in het hart geraakt. Ontroerend zoals muziek en woorden bij deze topvocaliste volkomen van háár worden: ‘In the wee small hours’, Lennon en McCartney’s ‘In my life’ waarmee ze in 1967 haar tv-debuut maakte, ‘The best of times’ opgedragen aan haar grote liefde, jazzorkestleider en arts Boy Edgar (overleden in 1980), een Sinatra-song als ‘Empty tables’, Strayhorns ‘Lush life’. Gerrie van der Klei wordt erin begeleid door topmusici uit de Nederlandse jazz die met een superieur gevoel voor het ‘wat’ en ‘wanneer’ in een song ideaal bijdragen aan dit aangrijpende en warme leven in muziek.

Een prachtige band heeft jazzgitarist Marzio Scholten om zich heen gebouwd voor zijn tweede CD, ‘World Of Thought’ die op een superieure manier de klasse bevestigt die al in zijn eersteling (‘Motherland’) bleek. Alle composities (op een piano-intro van de altijd intrigerende Randal Corsen na) zijn van hem: stuk voor stuk verhalen die nooit in één ‘mood’ blijven steken. De reis van rust naar emotie in het openingsstuk ‘Tricks’, de introspectie van het titelstuk, een diep gevoel van verlangen in het fraaie ‘A breath of love’ tot de sterke beweging en de ‘groove’ van ‘The puzzle’. Opvallend is de hechtheid van Scholtens bandgeluid, met Stefan Lievestro (bas), Bob Roos (drums) en Corsen als ideale basis en twee gastsolisten die je rustig ontdekkingen mag noemen: de Israelische saxofonist Yaniv Nachum en de Amerikaanse trompettist Ambrose Akinmusire (winnaar van de Thelonious Monk Award 2007). Zeer persoonlijk en gedreven musicerend, Scholtens subtiele spel en sfeer perfect aanvoelend in improvisaties die absoluut clichéloos zijn, kunnen ontroeren en tot heel vaak beluisteren noden. Alle composities door Marzio Scholten, behalve 'Piano Intro To W.O.T.' door Randal Corsen.

Pianist Thijs Cuppen maakt muziek die in geen hokje wil passen. Hij hoort nergens bij, wil niet modieus zijn, maar ontpopt zich in zijn debuut CD ‘Homeground’ als een dichter-verteller met een eigen pianistisch idioom en gevoel voor dramatiek. Cuppen verwierf bekendheid door zijn werk in het kwartet van saxofoniste Susanne Alt met wie hij drie CD’s opnam, was al meermalen te horen op het North Jazz festival, maar bouwt hier met een opmerkelijk precies en subtiel trio een verrassend muzikaal eigen huis. Zijn tien composities, die je bijna als één suite kan beluisteren, hebben een fraaie contrastwerking, met melodielijnen die lang in je oren blijven naklinken. Soms met een impressionistische tint, altijd met veel sfeer. Van de strak stuwende opening in ‘Slumber Mountain’ overgaand in de teerheid van ‘The traveler’. Van een melancholiek ‘Homeground’- met gestreken bas – via de frenetieke dissonanten van ‘Otherness’ naar een poëzie (‘Last blossom’) die nooit sentimenteel wordt. Ook al door de natuurlijkheid en het originele begeleiden van drummer Philippe Lemm en de rake keuzes van bassist Cord Heineking in dit aan elkaar gewaagde trio jazzmusici. Alle composities gecomponeerd en gearrangeerd door Thijs Cuppen.

Jazz-zangeres, componiste én tekstschrijfster. Al die kwalificaties gaan op voor de veelzijdige Yvonne Smeets die debuteert met ‘Under a cloud’. Een rijk palet aan talenten die hier vier eigen composities opleveren van zeer verschillende muzikale kleur: van het groovende titelstuk tot en met het filosofisch getinte ‘Circle’. Hoe hoog zij de lat legt blijkt uit de verdere keuze van zes stukken van jazzgroten Dave Holland, Kenny Wheeler en Wayne Shorter - van die laatste ‘Black Nile’, ‘Adam’s apple’ en ‘Iris’ – allemaal gezongen met eigen en opvallende teksten. Bovendien brengt ze twee songs van Kate Bush en drie Braziliaanse stukken (o.a. van Jobim). Het is steeds puur gezongen, warme en nooit voor de hand liggende muziek. Of het nu om een spiritueel muzikaal verhaal gaat, of om pittige improvisaties die ze mee-‘scat’, of om ontspannen ‘grooves’. Ze wordt begeleid door gitarist Jens Larsen, bassist Maciej Domaradzki en drummer Emanuel Donadelli die steeds subtiel swingend en mooi ruimtelijk ondersteunen. Voor drie stukken koos ze jazzpianist Tilmar Junius als solo-begeleider en dat levert fijnzinnig en ragfijn samenspel op. Opmerkelijk debuut van een zangeres die aantrekkelijke én gedurfde keuzes maakt en nu al een heel eigen plek in de jazz verdient.

Wat er allemaal in jazz mogelijk is, laat Anka Koziel horen in haar debuut CD ‘Tales of the forest’. De jonge Poolse zangeres, afgestudeerd aan het Haags conservatorium, grijpt erin terug naar de songs waarmee ze als kind opgroeide. Met haar jazzversies van twee liederen van landgenoot Chopin, op teksten van de dichter S.Witwicki, maar ook met drie Poolse folksongs. Ze laat zich in haar ‘Spring Night’ bovendien inspireren door Fauré’s ‘Clair de lune’ en haar ‘Forest tale’ met zijn instrumentale suggestie van mysterieuze woudgeluiden past daar prachtig bij. Het levert een jazzy spel op met klank en sfeer van een jeugd op het land en in de bossen. Romantiek met pit, dan weer volks en uitgelaten, dan weer dromerig en poëtisch genietend. Van de kracht van de lente, met een zeer aardse ‘Red Berry Blues’ (Czerwone jagody) tot en met het grappig-springerige ‘Goldfish’(Zlota rybka). De enige ‘standard’ van Marcos Valle en Ray Gilbert (‘The face I love’) sluit naadloos aan met zijn beginregels ’Just think of things like daffodils and peaceful sheep on clovered hills’. Het zijn Anka Koziels goed doordachte arrangementen die het huwelijk van al die elementen harmonieus maken. Haar internationale trio (Brice Soniano, bas, Oriol Roca, drums, Michal Vanoucek, piano) krijgt de ruimte voor voorbeeldig weerwerk met een erg mooie rol voor de Slowaakse pianist.

Het gebeurt niet al te vaak dat een jonge jazzmuzikant zich op zijn debuut CD met zoveel muzikale rijpheid presenteert als gitarist Marzio Scholten op zijn ‘Motherland’. In de eerste plaats zijn er de acht eigen composities, stuk voor stuk goed doordacht en uitgewerkt en bovendien elk met een andere sfeer en inkleuring. Het is vooral dat rijke emotionele palet dat bijzonder is aan Marzio Scholtens debuut. Als solist is hij een opvallend sterke ‘storyteller’ met een subtiel gevoel voor melodie, die pure poëzie (‘On the first day of spring’), melancholie (‘The end of an era’) zowel als een lekkere hedendaagse ‘groove’ (300 Miles) aan kan. Niet voor niets noteert minder dan gitarist Jesse van Ruller in zijn ‘liner notes’ voor ‘Motherland’ invloeden van zowel Pat Metheney als John Scofield en Jimmy Raney. Dit is jonge jazz van vandaag, gevoelig, fraai en intens. Door een voorbeeldig kwartet waarin Scholten gelijke kansen voor elk van de bandleden creëert en ook nog prachtig samen fraseert met rietblazer Floris van der Vlugt. Alle composities gecomponeerd en gearrangeerd door Marzio Scholten.

Het is altijd een verrassing wanneer musici die je voorheen in diverse bands of tijdens uiteenlopende jamsessions hebt gehoord, plotseling besluiten om een band samen te vormen. En wanneer ik band zeg, bedoel ik werkelijk band. Zoals het geval is bij de band Thinktank met hun eerste CD Pek Dek. Zij klinken zeer hecht en kennen elkaar muzikaal van binnen en buiten, alsof ze al jaren samenspelen. Misschien is dat één van de redenen dat je niet zozeer naar een studio opname luistert, maar in plaats daarvan juist de sensatie ervaart aanwezig te zijn bij deperformance zoals bij een live opname.

Wat een verrassend veelzijdige en sterke band heeft bassist Ruben Samama hier voor zijn debuut CD samenbracht! Er is werkelijk veel te ontdekken op dit dynamische album; zoals de onontkoombare structuren van de arrangementen, de opwindende en stuwende beweging van ‘Ji’, de pure benadering zoals Goodbye van Gordon Jenkins’, de geïnspireerde to the point solos, is dit een band met een geheel eigen geluid. Dit is Jazz van en voor de professional.