Laurence Fish – Sen’s Fortress

Wat direct opvalt aan het cd-debuut ‘Sen’s Fortress’van pianist Laurence Fish en zijn kwintet is dat hij zich onttrekt aan modes, hokjes, uiterlijkheden of invloeden uit andere al te graag bezochte hoeken van het muzikale universum. Dit is jazz, mainstreamjazz, die gesteund door een goed gevoel voor de traditie mooie dingen wil doen, wil boeien en emotioneren. Puur vanuit de muziek. Daarbij levert Fish ook nog een vijftal eigen composities die er niet om liegen. Van het zeer sterke titelstuk met zijn pittig springerige melodielijn, tot ballads als ‘Dust’en ‘Mariposa’. Waarbij in ‘Dust’ de sfeervolle inkleuring door de drie blazers (tenor-, altsax en trompet) opvalt, terwijl gasttrompettist Nanouck Brassers van ‘Mariposa’ (hier op flügelhorn) één lange droomlijn maakt. Fish’ keuze van standards zegt genoeg: Johnny Mandels ‘Close enough for love’, Mercer Ellingtons ‘Things ain’t what they used to be’, Jobims ‘Ligia’. Sterke karakterstukken, met inzicht en gevoel gesteund door de jonge saxofonisten Casper van Wijk en Tom van der Zaal, bassist Matheus Nicolaiewsky. En door ‘oude rot’ Eric Ineke die met zijn harde ‘drive’ en subtiel brushes-werk voor punten, komma’s en uitroeptekens zorgt. Laurence Fish’ trio-versie van Victor Youngs ‘Ghost of a chance’ is tekenend voor zijn instelling: liefdevol, met de durf om móói te spelen. “A half way point, yet a beginning”, zegt Fish in zijn sympathieke en bescheiden hoestekst. Hij maakt je nieuwsgierig naar het vervolg.