Scott Hamilton – Blue ‘N’ Boogie

Scott Hamilton horen spelen is luisteren naar een liefdesverklaring die al vele jaren duurt, maar die nog altijd even krachtig is. Altijd weer fascinerend om te herkennen hoe de tenorsaxofonist het muzikale idioom van de jazzgroten uit zijn jeugd absorbeerde, van Coleman Hawkins, Ben Webster, en er zijn onvervreemdbare eigen taal en uitspraak voor vond. Op zijn muzikale zwerftochten vond hij in een stilistisch verwarde wereld in elk land steeds muzikanten die blij waren die taal weer te kunnen spreken.

Zoals in Nederland in OAP’s ‘Blue ‘N’ Boogie’: de aanstekelijke swing van drummer Frits Landesbergen, licht als het kan, dwingend als het moet. Of bassist Hans Mantel, die zijn liefdevolle leestekens inbrengt en iets heeft (in Franz Léhars ‘Yours is my heart alone’) van een Hollandse George Mraz. Daarbij is de Italiaanse pianiste en zangeres Francesca Tandoi een ontdekking. Wie haar Bruno Martino’s ’Estate’ heeft horen zingen en spelen, wil niets anders meer; de romantiek van ‘Maybe you’ll be there’ is navenant. Met in haar altijd stijlzuivere piano-avonturen steeds een neus voor de goede ‘blue notes’. Hamiltons repertoirekeus weerspiegelt de tijdloosheid van zijn smaak: Dizzy Gillespie’s swingende titelstuk naast ‘The sheik of Araby’ dat nota bene uit 1921 dateert en tintelend over de jaren heen wordt getild. Of de niet-sentimentele schoonheid van ‘Body and soul’. Of Duke Ellington’s ‘Come Sunday’ met echo’s van Johnny Hodges. ‘Blue ‘N’ Boogie’ is gewoon genieten.